heks

Ik ben vaak moe. Niet gewoon een beetje gapen-moe, maar hallucinerend-moe. Niets nieuws, hoort bij twee kinderen, ze zijn gezond, wees blij dat je ze hebt, dit hoort erbij, waar heb je het over, je bent toch hele dagen met ze thuis? Wees blij dat je nog niet hoeft te werken, je hebt lieve kindjes, ze zijn hartstikke makkelijk.

Dit zijn gedachten waarvan ik denk dat anderen deze over mij hebben, maar ik heb ze vooral zelf. En ondertussen word ik alleen maar moeier. Dat is niet fijn voor de mensen om mij heen. Dus probeer ik voor Boas en Meis de allerleukste moeder te zijn, voor vrienden de eerlijke maar toch heus wel gezellige vriendin en voor Jeroen ben ik de heks. Dat hoef ik niet eens te proberen, hij krijgt de volle laag. Elke dag. Ik vind alles wat hij doet stom, fantaseer over dagen alleen op de hei zitten, of op zn minst dan die vier minuten op de wc. Niet dat hij daarbij wil, maar Meis wel. Meis die nu poeslief zit te spelen. En terwijl ik kijk naar een prachtig boeket wat ik vandaag van lieve vrienden heb gekregen walg ik van mijzelf. Want ondanks het feit dat Jeroen net het hele huis heeft rechtgetrokken na een uit de hand gelopen paasontbijt, ben ik boos. Boos omdat hij het dure kussensloopje waar Meis sap overheen goot niet als eerste in de wasmachine heeft gedaan. Waar. Gaat. Dit. Over.

Ik moet gewoon naar bed. 

Maar ik wil naar de Bijenkorf en daar alles kopen wat ik mooi vind op een credit card zonder limiet. Ik wil naar de sauna, niet een dag maar een heel weekend. Ik wil een nieuwe spijkerbroek, waarin mijn omgevallen kont die ooit best strak was er toch weer min of meer leuk uit ziet. Ik wil een zonnebril waarmee ik een moeder lijk die alles voor elkaar heeft, ik wil ballerina’s met daarin bruine voeten omdat ik net op vakantie ben geweest naar een zonovergoten oord. Ik wil een lijf waarmee het niet uitmaakt of ik voor een bikini of badpak kies, ik wil een nieuwe theepot, een gele. En ik wil een man die zegt ‘hou op met zeiken’ in plaats van ‘zal ik thee voor je zetten’ en ik dan boos moet huilen.

Ik moet gewoon naar bed.

Maar eerst zal ik koken, zal Jeroen Meis in bad doen, zal ik Boas te drinken geven terwijl ik tegelijkertijd mijn koud geworden eten zal proberen op te eten. Dan zal Jeroen Meis in bed leggen terwijl wij erna samen de keuken opruimen en ik Boas ondertussen voor de zoveelste keer zal proberen te troosten met respectievelijk een speentje, de borst, wiegen of aaien omdat hij ’s avonds slapen gewoon niet leuk vind zo alleen. Ik vouw een was, ruim nog wat op. En als dat gedaan is, zitten wij zwijgend naast elkaar op de bank. Best trots dat het allemaal weer gelukt is, maar te moe om te praten. En dan mis ik de tijd dat ik precies wist hoe hij zich voelde en we energie genoeg hadden om op de fiets te stappen om ergens iets te gaan drinken. En daar dan samen vol enthousiasme te praten over het verleden, het heden en de toekomst.

Maar dan hadden we Meis en Boas niet. Twee van onze grootste gezamenlijke wensen liggen nu in hun bed te slapen. Dus waar heb ik het over. Jeroen en ik vinden elkaar wel weer.

Ik moet gewoon naar bed.