oud

Op tv hoorde ik vorige week iemand zeggen ‘een jonge vrouw van 34’. Dat deed mij goed. Oke, ik ben een paar jaar ouder, maar toch, niet de bejaarde die ik soms denk te zijn. Ik zie namelijk een ouwe kop in de spiegel naast het piepjonge en vooral mooie kopje van Meis. Met rimpels en wallen. Echt. Ik kan niet meer zonder make-up over straat, mensen kijken me vol medeleven aan als ik het wel doe. Alsof ik werkelijk op het randje van de afgrond loop. Ik snap het wel, ik zie het ook. Maar soms heb ik gewoon geen zin.

Dit weekend was ik voor old time’s sake uit, met vriendinnen, naar een optreden. Wij gingen met de auto, niks nachttrein of metro, met genoeg geld in onze portemonnee's, niks bietsen bij de bar. Wij stonden achterin, bij de andere oude mensen, vooral heel hard te lachen over de zanger die bloedmooi was. En in plaats van dat we dachten aan een wilde nacht, ging het over hoe het zou zijn als je eigen zoon zo leuk werd.

Oef.

Thuis dronken we thee en fluisterden we. Want Jeroen lag al in bed. Die liep de volgende dag tien kilometer mee in de marathon, voor de lol. Niet echt getraind, gewoon, even gezellig. Want ik heb een jonge man, Demi Moore die ik ben. Eentje zegt dat hij mijn lachrimpels niet ziet en als klein jongetje al had bedacht verliefd te gaan worden op een oudere vrouw. Omdat je dan tegelijkertijd zou sterven, want vrouwen worden ouder namenlijk. Oud, ouder, oudst.

Maar ik voel me nog steeds zesentwintig. ‘Ja, ik ook’, zei mijn moeder bloedserieus. Ze is drieenzestig. Ik kan me nog heel goed herinneren hoe zij eruit zag toen ze zevenendertig was. Heel mooi, vond ik. In haar zijden parachutejack. Ze had toen een beugel en leek in de verste verte geen zevenendertig. Eerder zestien. Inmiddels is ze oma en op z’n zachtst gezegd slechthorend, maar ze ziet er nog altijd jonger uit. En ik vind haar nog steeds een mooie vrouw. Toch ziet zij, als ze naast mij in de spiegel staat te kijken, een oude kop. 

Want zo gaat dat, met dochters. Loeders.