borsten

Borstvoeding. Ik vind het nogal wat. Bij Meis is het mislukt, leek ik na vier weken meer op de gelukkige huisvrouw dan Heleen zelf en drong de lactatiekundige met klem aan om ermee te stoppen. De details laat ik even achterwege. Het geluk wat ik voelde toen Meis haar eerste fles dronk, kan ik met geen woorden beschrijven. Toch wilde ik het weer proberen, want het rare met die borstvoeding is dat het een eigen leven leidt in mijn hoofd. Het moet en het zal, ookal wijzen alle andere zaken erop dat het misschien niet zo heel goed gaat of verstandig is. Gek is dat.

Boas wil ook borstvoeding. Boas vind de fles een belachelijk ding en weigert eruit te drinken tot het echt niet anders kan en zelfs dan toch eigenlijk liever niet. Dat helpt, als je rillend in je bed ligt van de zoveelste borstontsteking en schreeuwt dat je er per direct mee zal gaan stoppen. Hij wil geen fles. En dus krijg hij de – ontstoken - borst. Dat helpt trouwens ook.

Een tweede ding wat eigenlijk op één staat is dat ik niet handig ben met borstvoeding. Thuis maakt dat niet uit, die schaamte ben ik nu voorbij. Maar de spaarzame momenten dat ik in het openbaar moet voeden, zijn niet mijn meest charmante. Het eindigt hoe dan ook met de sjaal om de verkeerde schouder, een huilende Boas en een blote tiet. Voor iedereen te zien. Met een beetje geluk sproeit op dat moment de melk in een keurig boogje over tafel.  

Er zijn mensen die vinden dat borsten van een borstvoedende vrouw niet raar zijn om zomaar bloot te zien. Hoe ik ook probeer, het lukt me niet om dat ook te vinden. Ik ken A, en zij kon zonder overdrijven met haar blote borst in haar hand – de hamburgerhap - haar verhaal nog even afvertellen terwijl haar kindje op schoot lag te wachten. En ik maar doen alsof ik dat ook doodnormaal vond terwijl ik met open mond wilde kijken naar de grootte van haar borst en niet te vergeten haar tepel en me eindeloos afvroeg waarom dat kindje daar nou niet bang van was.

Inmiddels probeer ik met eenzelfde gespeelde nonchalance dit na te doen. Wat keer op keer mislukt. Maar ik hou vol, met één extreem bevredigend doel voor ogen; de afspraak op het consultatiebureau. Gretig kijk ik mee naar staatjes en grafieken die aangeven dat Boas groeit als kool. Ha! Door mijn borsten. De trots die ik dan voel is me zoveel waard dat ik vol enthousiasme Boas daar ter plekke nog even voed. Breeduit grijnzend, met de sjaal om de verkeerde schouder.