bang

Ik ben dus een bange moeder. Zo een waar ik zelf niet goed tegen kan, want ik vind ze bloedirritant. Zo een die gierend uithaalt in de auto, als bijrijder. Terwijl er niets aan de hand blijkt te zijn. Echt irritant dus.

Ik zie openingen langs de rand van ons terras waar Meis in haar geheel in zou kunnen verdwijnen en maak daar ruzie over met Jeroen. Meis maakt inmiddels grapjes waarbij ze één voet in zo’n gat laat bungelen en zegt dat ze zal vallen. Ik lach niet, zij wel. Ze heeft namenlijk een bondje met Jeroen. Jeroen die haar, toen ze net kon lopen, salto’s liet maken aan zijn handen. Gewoon, in de woonkamer. Rakelings langs de punt van de eettafel. Die haar aan één been ondersteboven door de kamer host en doet alsof hij haar laat vallen. Die haar tien meter voor zich uit laat lopen op de stoep, want ze doet ‘heus niks geks’. Meis geniet. Ik hap naar adem.

Godzijdank geniet ze ook van zitten in haar roze tentje. Met mij, en een houten kopje thee met niks erin. Geen heet water, gewoon niks. En dan blazen alsof het heet is. En van tekenen, en krijten op de muur. Van dat laatste krijgt Jeroen dan weer hartverzakkingen. Ik laat haar wild tekenen, waar ze wil, moedig haar zelfs aan. Thrillseeker die ik ben.

Gelukkig heeft ze twee ouders. Want het ergste wat ik me kan bedenken is dat zij angstig wordt door mij.

Of niet zou willen tekenen.