Van de dokter moet ik verplicht de borstvoeding afbouwen,
en wel nu. Boas is zo allergisch en het wordt maar niet helemaal duidelijk
waarvoor allemaal precies. Hij krijgt sinds twee dagen voeding uit een blikje
op doktersrecept, wat ruikt naar karton en kattenkots. Niet dat hem dat uitmaakt, zonder probleem drinkt hij het op, twee handjes om de fles geklemd.
Gek jongetje. Had ik eindelijk die sjaal onder controle, krijgen we dit. De tranen
rollen ervan over mijn wangen en ik krijg ze maar niet weggerationaliseerd.
Rot-hormonen.
Ik voel me falen als moeder. Stom, ik weet het, maar toch
waar. Ineens heb ik een oordeel over mijzelf dat ik nu een fles-moeder ben en
dat dat slecht is. Maar dat vind ik dan weer niet van de moeder-vriendinnen om
mij heen die hun kindjes de fles geven. Om maar even helemaal opzij te zetten
dat Meis vanaf dat ze vijf weken oud was uit de fles heeft gedronken, en ik die
fles-moeder dus altijd al was. En daar niks van had. Tot eergister.
Mijn lijf protesteert, twee Cicciolina-achtige borsten
moeten leeggekolfd en die voeding moet gewoon, hopla, door de gootsteen. Ik
sta erbij te slikken. En het allerstomste is, niks helpt. Taartjes eten bij een
vriendin, een nieuwe haring er achteraan, knallende nagellak, mooie bloemen.
Niks. Ik heb een steen in mijn maag en sinds vanochtend perst die er zich via
tranen uit. Meis dept ze met een zakdoek en daardoor stromen ze nog harder.
Even doorbijten maar. En heel veel kijken naar dat kleine
jongetje wat nauwelijks meer spuugt, geen verergering heeft van zijn eczeem,
maar één keer wakker werd vannacht en heel blij wordt van een gele fles. Met
kattenkots erin.
