Beloofd

Het nieuwe schooljaar begint bijna. Na tien schandalig lange maanden niet gewerkt te hebben, ga ik weer beginnen. En ik ben niet bang, ik ga namenlijk genieten. Niet meer verkrampt, perfectionistisch en akelig gespannen werken. Nee, ik ga lachen, vol compassie zijn, de teugels laten vieren en man, wat ga ik genieten.

Ik loop al een week of twee met dit voornemen en ik word er echt blij van. Zoals het leven werkt, word ik de minuut nadat ik dit bedacht heb keihard getest in mijn voornemen. Wat nou genieten, sukkel! Zie jij maar eerst eens de loodzware bakfiets met twee kinderen erin achteruit door de tuindeur te krijgen terwijl je, met je kop in de vijgenbladeren, vijftien spinnenwebben ophapt. Kokhalzend en scheldend scheur ik uiteindelijk met de zweetplekken in mijn lichtgrijze t-shirt op weg naar het consultatiebureau. Onderweg bedenk ik me weer dat ik wil genieten. En dat alles eigenlijk futiel is. En ik in het moment wil zijn. Het lukt. Meis zingt en Boas lacht, hij is de koning van in het moment zijn en heeft geen enkel besef van de false vaccinaties die op hem wachten.

En als we dan na Boas zijn pislinke gehuil op het terras zitten van een heel fijn koffietentje waar je je in Italie waant, maakt J stiekem een foto. Van ons geluk. Ik zie deze foto pas een halve dag later thuis, en krijg bijna een hartverzakking van de vetrollen en verkreukelde kop die ik in mijn beleving levensgroot op facebook zie. Schuimbekkend ram ik vernietigende woorden onder de foto, mijzelf en mijn slome bevallingsherstel vervloekend. Wat nou geluksmoment. Ik. Zou. Genieten. Bries ik terwijl ik de vaatwasser vol gooi. Letterlijk.

Inmiddels zit ik binnen op de bank dit stukje te schrijven met een steen in mijn maag. Ik las nog geen tien minuten geleden een afschuwelijk bericht van een vriendin waarin zij vertelt over het plotseling aan een zijden draadje hangende leven van een dierbare vriendin van haar.

Fuck alle futiele zaken. Ik. Zal. Genieten.