Ik ben dus met een sportman. Een die vooral veel sport
kijkt momenteel en wat minder doet, maar dat is geheim. Dus ook ik kijk nu al
dagenlang naar zwemmende mensen in Londen. En het gekke is, ik vind het leuk.
Ik heb echt geen idee wie wie is en waarom het goed zou zijn, of knap, als die nou juist zou winnen, maar ik word er zo lekker relaxt van. Het meest ben ik geboeid door
het zogenaamde intimidatiespel van de mannelijke zwemmers voordat ze gaan
beginnen. In hun te grote rare badjassen met biljart hoofden. En niet te
vergeten, de travestie-achtige toestanden van de vrouwelijke zwemsters.
Doodenge lijven en waarom hebben ze allemaal van dat lange touwhaar?
Ooit bediende ik Inge de Bruijn in een Grand Cafe waar ik
toen werkte. Ze was heel gezellig en relaxt en man, wat had ze een piepklein
spijkerbroekje aan. Kinderbilletjes leken er haast in te zitten. Dit in
tegenstelling tot haar schouders. Ze bestelde eindeloos, en at het allemaal
lachend op, geen enkel probleem. Vanaf dat moment was ik fan. Ik vind Inge dus
cool en ook een beetje eng, ze blijft tenslotte een zwemster.
Meis is nu op een leeftijd waarop ze statistisch gezien
zo’n 30 nieuwe woorden per dag leert. Ik kan daar niet zoveel mee, behalve dan
dat ze dat echt lijkt te doen. Ik val van de ene verbazing in de andere. Dus
sinds de Olympische Spelen regelmatig even aanstaan aan het eind van de middag,
heeft Meis het over sporten. Maakt niet zo uit wat, bij voorkeur iets met
glitter. Turnen doet het goed bij haar momenteel. Maar ook judo en zwemmen vind
ze leuk, zelf volledig overtuigd van haar eigen talent op welk vlak dan ook. Realiteit
is zo’n onzin.
Net zag ik even tussen deze regels door een vader aan het
woord van een olympisch goud winnaar, een zwemmer. De vader was groot en dik en
trots. Ontzettend trots. Hij bleef maar zeggen hoe lief en gezellig zijn zoon
was en nu ook nog eens een gouden plak had gewonnen en ‘kijk nou, hoe mooi hij
is, hij is zo mooi’! Ik was ontroerd. En kon me ineens zo goed voorstellen hoe
het zou voelen als je kind iets gaat doen waar je zelf met je pet nevernooit
bij zal kunnen maar wat dan bijvoorbeeld een olympisch record oplevert. Ik noem
maar wat.
Voorlopig reik ik morgen maar een gouden plak uit voor
wat nieuwe woorden. Of een koprol. Minstens zo trots als die vader. Die
realiteit komt later wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten