Tranen pletsen op mijn toetsenbord. Zojuist bracht ik
Meis en Boas naar een nieuwe opvang. Dit om onze lieve gastouder iets te
ontlasten en het logistiek allemaal werkbaar te houden. Mijn hart staat in de
hens als ik zie hoe Meis verloren in de grote ruimte staat. Onbekend en
zoekend. Boas zit al op schoot bij een leidster, zij noemt Meis consequent
Mies, Boas steekt stralend zijn vingers in haar neus. Ik doe mijn maniertje; maak praatjes met andere norse ouders, lach hard om
stomme grapjes, kijk vol medelijden naar andere kindjes die ook zijn
‘weggebracht’, babbel nog wat en ondertussen fluister ik Meis in haar oor dat
ik haar direct kom ophalen als zij dat wil. Het allerliefst zou ik ze gewoon
weer op de fiets mee naar huis nemen, maar ik moet hier volwassen mee omgaan.
Mijn kinderen kunnen dit. Zij zijn niet de tere zieltjes die ik denk dat ze
zijn. Dat ik vervolgens mijn tranen moet inslikken tot de tuindeur, hou ik even
geheim.
Terwijl we ernaartoe fietsten vanochtend vertelde J welke
gedachten zich in zijn hoofd afspeelden, ‘als er dit gebeurt, dan neem ik ze
direct weer mee, als er dat gebeurt, dan breng ik ze er nooit meer heen’. Ik
was blij dat ik niet de enige gek was.
Wij zijn wat verwend door onze gastouder, lieve Else.
Lieve Else van wie het leven ontwricht raaktte, vijf maanden geleden. Vijf
maanden, pas en al. En voor het eerst ben ik boos op de hele situatie. Wil ik
dat alles weer was zoals het was, maar dan voor mijzelf. Wil ik dat Meis in de
warme armen van Else is op woensdagochtend, met haar liedjes zingt op de fiets
en Boas zich wentelt in haar liefdevolle aandacht. Gezien wordt. En niet dat
deze ruimte en liefde wordt opgeslokt door het monster van rauwe rouw.
Tja. En zo is het niet.
En terwijl ik zo mijn tranen zit te plengen voel ik me
ietwat belachelijk. Ik eet nog eens een koekje en denk aan hoe Else vorm geeft
aan haar verlies. Aan haar leven wat volkomen veranderd is, diep ongewenst. En
als ik iets leer van haar is het wel om dicht bij jezelf te blijven. Te doen
wat voor jou als zuiver voelt. Met een ongekende vracht aan kracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten